چشمم همين كه گشت خوش‌اقبال، گريه كرد            ياد بـقـيع كرد و به هر حال گريه كرد

همراه چار قـبلۀ حاجـات اشک ریخت            هـم‌پـاى چـار كـعـبـۀ آمـال گـريـه كرد

يک‌باره چار كوه كجا بر زمين نشست؟            هفت آسمان به هـشتم شـوّال گريه كرد

در كوچه، مادرى به زمين خورد و مجتبى            با يادِ آن شكـسـته پـر و بـال گريه كرد

با يـاد نـيـنـوا چه به سـجـّاد مى‌گـذشت            بعد از پدر، قريبِ چهل سال گريه كرد

با داغ بـاقـر و غـم صادق دلم شكـست            حتّى به روی شانۀ من، شال گريه كرد

بعد از مـديـنـه، نـوبت كـربـبـلا رسـيـد            آن جا كه تل به سر زد و گودال گريه كرد